Gisteren was het dan zo ver: mijn eerste halve marathon: de CPC Loop. Was ik enthousiast om hem te lopen? Ja dat was ik zeker, want mijn vriend en ik liepen hem voor het goede doel. Was ik ook bang? Ja dat ook, want we hadden allebei niet getraind. Uiteindelijk ben ik toch redelijk tevreden hoe het is gegaan.
Een paar maanden geleden had ik het leuke idee om geld op te halen voor het goede doel, maar dan wel op een manier die bij mij past. Het moest overduidelijk een sportieve uitdaging worden. Nu ben ik niet een hele fanatieke hardloper, dus een hele marathon was iets te enthousiast geweest. Een halve marathon was hetgene dat het beste bij ons paste. Qua afstand hadden we misschien eerder voor de 10 km kunnen gaan, maar voor zo’n relatief korte afstand zouden mensen niet snel doneren. Al snel had ik een planning gemaakt hoe ik het beste zou kunnen trainen. En in het begin, rond september, hield ik me hier ook heel netjes aan. Ik ging twee keer per week een rondje lopen en ik merkte vooruitgang. Maar halverwege oktober veranderde iets en het werd minder. In de periode tussen november en maart (de belangrijkste periode om te trainen) heb ik maar twee keer gelopen. Mijn laatste rondje was op 19 januari en was een afstand van 12 kilometer.
Dat ik een beetje zenuwachtig was, had dus wel een goede reden. Zeker omdat het een aanslag is op je lichaam. Een paar kilometer ongetraind lopen is niet een heel groot probleem. Hardlopen is naast een fysieke beproeving namelijk ook een mentale beproeving. Je lichaam houdt het vaak langer vol dan je zelf denkt. Aangezien ik niet had getraind wist ik dat het op het mentale aspect zou aankomen. Niet toegeven aan het moe worden of aan de pijntjes die zouden kunnen verschijnen en ik moest het uit kunnen lopen.
De dag zelf
Op de dag zelf waren we wel goed voorbereid. Mijn vriend had gelletjes gehaald, zodat we onderweg onze koolhydraten konden aanvullen. Nog goed gegeten in de ochtend en vroeg in de middag en we waren klaar om te starten. Er was weinig wind en veel zon, voor mij het ideale hardloopweer. Vlak voordat het startsein klonk was ik zenuwachtig, maar zodra we begonnen met lopen sloeg mijn nervositeit om in enthousiasme. Het gevoel dat je krijgt van al die lopers, het is niet te beschrijven. Je gaat mee in een flow en de eerste kilometers vlogen voorbij. Bij de 6,5 kilometer begon ik het wat zwaarder te krijgen. Mijn rechterknie begon te zeuren en ik merkte dat mijn energie wat daalde. Gelukkig kwamen we net aan bij het eerste waterpunt en na een paar slokjes water voelde ik me weer een stuk frisser. Vol goede moed ging ik verder en maakte af en toe nog grapjes tegen mijn vriend.
Vanaf de 12 kilometer begon ik het zwaarder te krijgen. Mijn rechter knie deed nu best pijn en ook mijn linkerknie begon te zeuren. Thank god voor de gelletjes die we hadden. Wat werken die dingen snel! Vijf minuten na het innemen voelde ik me al een stuk beter en had ik weer meer kracht om verder te gaan. Op de 13 kilometer stond een oud docent van mij te kijken en dat gaf mij nog meer kracht om te laten zien dat ik meer kan dan veel mensen denken. Op het laatste stuk kwamen we langs het strand van Scheveningen. Ik had me voorbereid op een lang stuk wat omhoog zou gaan met veel tegenwind, maar het was alles behalve dat. We hadden helemaal geen tegenwind en het stukje wat omhoog ging, was helemaal niet zo lang als ik dacht. Die laatste 6 kilometer waren wel echt heel zwaar. Ik had nog nooit verder gelopen dan 15 kilometer en dat was ruim 4 maanden geleden. Bovendien deden beide knieën ontzettend pijn. Ik heb er nog een gelletje ingegooid en mijn vriend heeft me er echt doorheen gesleept. Uiteindelijk kwam de finish in zicht en ondanks de pijn en vermoeidheid, kreeg ik een enorme boost aan energie. De laatste 200 meter hebben we nog versneld en met een tijd van 2:11:25 had ik dan mijn eerste halve marathon volbracht.
Na de finish kwam er echt een enorme ontlading. Ik heb staan huilen van de pijn in mijn knieën, maar ook van de trots dat ik het had geflikt. Het feit dat ik het met mijn vriend heb gedaan, maakt deze ervaring alleen nog maar mooier. Ik weet zeker dat ik zonder hem een mindere tijd had gelopen en dat ik misschien op de 16 kilometer was gestopt. Hij is die extra push geweest bij het mentale aspect.
Ik heb wel geleerd van deze wedstrijd dat trainen toch heel belangrijk is. Hoewel ik gisteren zei dat ik nooit meer zo’n afstand wilde lopen, wil ik toch eigenlijk volgend jaar opnieuw de halve marathon gaan lopen, maar dan met een betere tijd. Deze keer zal ik dan wel gaan trainen, want naast dat het mentaal op het einde niet meer te doen was, heb ik fysiek gezien ook best wel een klap opgelopen. Vandaag heb ik namelijk nog steeds veel pijn in beide knieën en kan ik nog niet normaal lopen of mijn benen strekken. Dus laat het voor iedereen een wijze les zijn dat ongetraind grote afstanden lopen niet heel verstandig is.
